Clubkampioenschap 2018 – door Eefje Kegelaers

Woensdagavond 22 augustus, zo rond een uur of tien: de laatste midweek voor het clubkampioenschap is achter de rug en we blikken al even vooruit. Er wordt wel wat wind voorspeld. En we verwachten een ongezien sterk deelnemersveld. Ik begin even te tellen. Wim, die sinds hij in Finn vaart steevast iedereen het nakijken geeft. Senne, die traditioneel meevecht voor de eerste plaats. 4 Royers, die elk in een andere boot varen en er allemaal even hard op gebrand zijn om iedereen (en vooral elkaar) de loef af te steken. En dan met Bart, Joris, Maarten en Dirk nog vier Laserzeilers die floreren bij zwaar weer. Het belooft een moeilijke te worden en ik grap nog: “oef, het verslag zal al zeker niet voor mij zijn”. We gokken dat één van de Royer’tjes die ‘eer’ te beurt zal vallen. (voor diegenen die onze clubregels nog niet goed kennen: de 5^e in de eindrangschikking schrijft het verslag). U raadt het al: het is anders uitgedraaid …

Zaterdagochtend, 26 augustus. De dag van het clubkampioenschap. De weersvoorspellingen zijn niet meer veranderd. Het eeuwige dilemma van een lichtere Laserzeiler is dan: standaard of radiaal? ’s ochtends lijkt alles wel mee te vallen, maar ik kies uiteindelijk toch (als enige) voor radiaal. Nog voor de eerste start werd duidelijk dat ik de goede keuze had gemaakt. De wind neemt stevig toe en verschillende zeilers kunnen de onderkant van hun boot al van naderbij bekijken nog voor de eerste start gegeven wordt.

22 boten aan de start, maar de fokkemaat van Serge blijkt, hoewel erg dapper, misschien toch nog net te licht en te klein voor dit soort weersomstandigheden. Katrien ontdekt waarom ze moet investeren in een laser radiaal en kiest er later op de dag voor om in een motorboot te stappen en zo de organisatie te ondersteunen. Waarvoor dank!

We starten met een korte eerste manche, om te wennen aan de omstandigheden. Tom en Paul gaan er vandoor als een speer, maar moeten later toch nog wat terrein prijsgeven. Wim heeft het moeilijk met al die Snipes rondom zich en met de handicap van zijn boot. Het zijn uiteindelijk Jeroen en Lins die met de overwinning aan de haal gaan, gevolgd door Ellen en Justin.

Bij de tweede manche wordt de bovenboei wat naar beneden gehaald en er komt een bol bij. Koen verschijnt dit keer ook met radiaalzeil aan de start. Ons uithoudingsvermogen wordt op de proef gesteld, maar we krijgen er zo wel een leuk planneerrakje bij. In een stevige windvlaag, breekt Bart zijn mast in twee. Hij wint de prijs voor pechvogel van de dag (hoewel nog meer zeilers last krijgen van materiaalpech). Senne en André halen het van Wim.

Reeks 3 vond ik zelf veruit de lastigste. We krijgen stevige vlagen om de oren, gepaard gaande met grote shiften. De knop in mijn hoofd switcht naar ‘overleven’. Halverwege kalmeert de boel een beetje en kan ik weer wat rond beginnen kijken. Ik stel vast dat ik stevig achterop ben geraakt ten opzichte van de eersten, maar ook dat er nog een aantal boten het moeilijk hebben gekregen. Aan de wal zie ik 3 laserzeilen wapperen. De wind maakt halverwege de manche een grote shift, waardoor het ‘kruiskrak’ bezeild wordt. Op het einde valt de wind even bijna volledig weg. Iedereen raakt vast te zitten in de laatste meters voor de finish. Een gelukje voor de tragere boten onder ons. We kunnen de achterstand verkleinen en grote sprongen maken in de einduitslag van de reeks, dankzij onze handicaps. Uiteindelijk zijn het wel weer Wim en Senne die respectievelijk plaatsen 1 en 2 wegkapen.

Even uitblazen, terwijl het parcours verlegd wordt. Een kort kruisrak nu, en dat is welgekomen, want de vermoeidheid begint te wegen. Niet alleen bij mij. Slechts 14 boten halen de finish nog.  Ellen en Justin kapseizen in het laatste voordewindse rak en moeten heel wat plaatsen prijsgeven. Zus Katia heeft intussen haar uitschieter in positieve zin. Zij wordt tweede, net na Senne en André.

We keren terug naar de wal. Tijd om af te tuigen? Er wordt druk gediscussieerd, terwijl ik mijn boot onder controle probeer te houden. Ik verdenk vooral Wim ervan om nog een extra manche te bepleiten. De voostanders krijgen hun zin. Nog één korte manche, één bol. Een groot deel blijft aan de wal. Ik twijfel, maar verzamel mijn laatste restje energie en vertrek toch. Mijn horloge is niet meer leesbaar, maar ik vind een opening aan de startboot en kom perfect weg. Ik kan snel wegtacken en mijn eigen koers varen, een goede slag en kom als eerste aan de bovenboei, met Senne in mijn kielzog. En dan vragen we gelijktijdig: ‘waar is de gijpboei’. Die was alleen op wandel gegaan en een eind verder terecht gekomen. Maar ze ligt perfect op planneerkoers. Mijn boot gaat vliegen en in geen tijd kom ik met wat voorsprong aan de benedenboei. Nog één lus alles op alles. Met verzuurde benen haal ik de finish. Nog geen 14 minuten tussen start en finish, zolang duurde de hele reeks. Wim geraakt mij nog ver genoeg voorbij om opnieuw een eerste plaats binnen te rijven. Ik word tweede.

Dan is het in spanning afwachten op de einduitslag. Niemand durft echt een voorspelling maken. Het was een zware wedstrijd, met stevig concurrentie op elk niveau en veel zeilers hebben de goede manches afgewisseld met mindere resultaten. Bovendien: wat is de impact van de handicaps van de tragere boten. Diegenen die eerst over de finish kwamen, beseffen goed dat ze daarmee niet noodzakelijk eerst zijn in die reeks. Even nagelbijten dus nog. Wie wint? En wie haalt die gevreesde 5^e plaats?

Het kwam vandaag niet zozeer aan op tactiek, trim, etc. Wel doorslaggevend: Je boot onder controle (en vooral rechtop) houden in alle omstandigheden, de vlagen zien en goed inschatten, heel veel uithoudings- en doorzettingsvermogen. Niet te veel materiaalpech onderweg (elk ‘issue’, zelfs een schoot in de knoop, een touwtje dat los kwam, etc. Het werd genadeloos afgestraft).

Veel ex-aequo’s in de einduitslag, ook voor plaatsen 1 en 2. De laatste manche geeft de doorslag. Wim wint, Senne wordt tweede. Joris vervolledigt het podium. Ellen en Justin, de winnaars van vorig jaar, worden nu 4^e. Ik voelde de bui na de laatste reeks al een beetje hangen en krijg al spijt van mijn woorden van woensdag. Ik word 5^e en mag dus in mijn pen kruipen. Maar eerst met zijn allen samen pizza’s bakken en eten.

Rest mij nog heel de organisatie te bedanken. Zonder comité immers geen wedstrijd en zonder redding hadden we zaterdag al helemaal niks kunnen bedenken. Van zeilen krijg je dorst, dus dan is het fijn iemand achter de toog in de kantine te treffen. Bovendien hadden we er deze keer zelfs een fotograaf bij, waardoor we nu nog eens kunnen nagenieten bij de prachtige actiefoto’s. Dus dikke merci Hugo, Evi, Walter, Katrien, Erwin en Elke!

Alle actiefoto’s staan hier, met grote dank aan Erwin Van Iseghem!